Laser jonowy
Laser jonowy jest laserem gazowy na ogół o pracy ciągłej, którego ośrodkiem czynnym są jony gazów szlachetnych lub pary pary metali (ksenon, krypton, argon, neon, a także chlor, pary fosforu siarki i inne). W laserze jonowym inwersję obsadzeń osiąga się na skutek wzbudzenia jonów na wyższe poziomy w procesie ich zderzeń z wolnymi elektronami tworzącymi się w wyładowaniu elektrycznym. Przed wzbudzeniem poziomów jonowych gaz ulega jonizacji. Jonizację taką wywołuje przepływający przez gaz prąd, od wartości którego w dużym stopniu zależy wyjściowa moc laserów. Największą moc (kilkaset W) otrzymano m. in. na jonach argonu i kryptonu. Można rozróżnić lasery jonowe wykonane na parach metali na lasery: helowo-kadmowe i helowo-selenowe.
1. Lasery, w których ośrodkiem czynnym są pobudzone jony Ar+. Lasery te są pobudzone wyładowaniem elektrycznym w gazie przy przepływie prądu rzędu kilku do kilkudziesięciu amperów z intensywnie chłodzoną kapilarę o średnicy kilku mm umieszczoną w osiowym polu magnetycznym. Lasery te mogą równocześnie generować kilka długości fali z zakresu widzialnego i nadfioletu. Dla Ar+ największą moc uzyskuje się dla długości fali świetlnej 0,488 µm oraz 0,5145 µm. Lasery te generują moce od kilku do kilkunasyu W.
2. Lasery, w których ośrodkiem czynnym są pobudzone jony metali Cd+ i Se+. Pary metali, zwykle z dodatkiem gazu pomocniczego, są pobudzane przez wytworzenie w nich wyładowania elektryczne przy przepływie prądy rzędu kilkudziesięciu mA przez kapilarę o średnicy kilku mm. Dla Cd+ uzyskuje się generację na długości fali 0,441 µm i 0,325 µm. Moce laserów Cd+ zwykle są rzędu kilkunastu do kilkudziesięciu mW.
Lasery jonowe charakteryzują się niską sprawnością, a stosuje się je w badaniach fizycznych, łączności optycznej, technologii, fotochemii, fotobiologii, do separacji izotopów itp.