490 - 300 p.n.e. – Filozof i matematyk grecki Empedokles oraz matymatyk Euklides opracowali pierwszy systematyczny opis zjawisk optycznych.
1250 – Angielski filozof R. Bacon przewidział wynalezienie soczewki, mikroskopu i teleskopu.
1600 – Holenderscy szlifierze soczewek wynaleźli mikroskop i lunetę. Luneta ta składała się z soczewki skupiającej i rozpraszającej, została zastosowana przez Galileusza (prawdopodobnie po raz pierwszy) do obserwacji ciał niebieskich 1609 r.
1611 – J. Kepler zbudował lunetę z dwóch soczewek skupiających oraz odkrył, że natężenie światła jest odwrotnie proporcionalne do kwadratu odległości od źródła.
1621 – R. Snellius (Holandia) sformułował prawo załamania światła.
1637 – Filozof francuski Descartes (Kartezjusz) badał światło rozchodzące się w idealnie sprężystym ośrotku (eterze).
1660 – F. M. Grimaldi (Włochy) odkrył ugięcie światła na krawędziach otworów i przeszkód małych rozmiarów.
1665 – R. Hook (Anglia) zaobserwował zjawisko interferencji (pierścienie Newtona) oraz obecność światła na granicy cienia (dyfrakcję).
1670 – R. Hooke skonstruował pierwszy teleskop reflektorowy.
1672 – I. Newton (Anglia) stwierdził, że światło białe składa się z różnych rodzajów promieniowania i może być rozszczepione za pomocą pryzmatu szklanego na barwne części składowe. Ponieważ ich współczynniki załamania są różne, otrzymuje się rozciągłą, barwną wstęgę (widmo).
1676 – C. Huygens van Zuylichem (Holandia) doszedł do wniosku, że światło jest procesem falowym. W 1960 r. sformułował twierdzenie znane jako zasada Huygensa.
1790 – L. Galvani (Włochy) badał wpływ światła na własności ciał.
1800 – W. Hershel (z poch. Niemiec) odkrył podczerwony zakres promieniowania.
1800 – W. Young odkrył i wyjaśnił zjawisko interferencji światła.
1801 – J. W. Ritter i W. Wollaston (Anglia) odkryli promieniowanie nadfioletowe.
1808 – E. L. Malus (Francja) odkrył polaryzację światła przy odbiciu od powierzchni szkła lub innego dielektryka.
1810 – E. L. Malus podał wzór na natężenie światła spolaryzowanego liniowo, przechodzącego przez analizator.
1811 – D. F. I. Arago (Francja) odkrył skręcenie płaszczyzny polaryzacji światła przez kryształ kwarcu.
1814 – J. Fraunhofer (Niemcy) odkrył czarne linie w widmie słonecznym; linie te nazwano liniami Fraunhofera.
1815 – D. Brewstern (Szkocja) podał prawo określające zależność między współczynnikiem załamania światła dielektryka a kątem padania światła naturalnego, przy którym światło odbite jest całkowicie spolaryzowane w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny padania. Odkrył też kołową polaryzację światła.
1820 – A. J. Fresnel (Francja) wykazał w sposób przekonujący, że światło ma naturę falową.
1822 – A. J. Fresnel wyjaśnił zjawisko skręcania płaszczyzny polaryzacji światła.
1823 – A. J. Fresnel sformułował prawa dotyczące przechodzenia światła przez granicę dwóch dielektryków oraz odkrył polaryzację eliptyczną promieni świetlnych przy całkowitym wewnętrznym odbiciu.
1838 – G. B. Airy (Anglia) odkrył klasę funkcji cylindrycznych, które znalazły zastosowanie w wielu zagadnieniach optyki teoretycznej.
1842 – Ch. Doppler (Austria) podał i uzasadnił zjawisko zmiany częstotliwości fal przy ruchu względnym obserwatora i źródła fal.
1848 – M. Faraday (Anglia) odkrył zjawisko skręcania płaszczyzny polaryzacji światła w polu magnetycznym skierowanym równolegle do wiązki światła.
1849 – A. H. L. Fizeau (Francja) wyznaczył prędkość rozchodzenia się światła, dokonując pomiarów na powierzchni Ziemi; otrzymał wartość 313000 km/s (poprawna wartość - 299792456,2±1,1 m/s)
1859 – R. W. Bunsen i G. R. Kirchhoff (Niemcy) odkryli metody oznaczenia składu substancji (analizy wodmowej).
1860 – J. C. Maxwell (Anglia) stwierdził istnienie prądu przesunięcia wywołanego przez poruszające się pole elektryczne, opracował ogólne równanie magnetyczne pól: elektrycznego i magnetycznego, nazwane jego imieniem i obejmujące prawa Coulomba, Ampere'a, Ohma i Faradaya; wykazał istnienie fal elektromagnetycznych rozchodzących się z prędkością światła; stwierdził, że fale świetlne są falami elektromagnetycznymi.
1870 – J. Tyndall (Irlandia) przeprowadził pierwszy eksperyment ze światłowodem.
1873 – E. Abbe (Niemcy) ustalił, że zdolność rozdzielczość mikroskopu zależy od długości fali stosowanego światła.
1876 – A. G. Bell (fizyk amerykański pochodzenia szkockiego) zapoczątkował telekomunikację optyczną, stosując światło do przesyłania informacji dźwiękowych.
1880 – A. G. Bell uzyskał patent na fototelefon (fotofon).
1880 – E. Rowland skonstruował pierwszą dokładną siatkę dyfrakcyją umozliwiającą dokonanie bardzo dokładnych pomiarów długości fal świetlnych.
1881 – A. G. Bell przeprowadźił pierwszy seans optycznej łączności telefonicznej za pomocą Fotofonu.
1882 – G. R. Kirchhoff (Niemcy) podał ścisłe sformułowanie zasady Huygensa.
1887 – H. R. Hertz (Niemcy) wytworzył fale elektromagnetyczne i wykazał, że rozchodzą się one z prędkością światła i podlegają tym samym prawom, co promienie światła. W ten sposób potwierdził eksperymentalnie słuszność równań Maxwella.
1895 – W. C. Roentgen (Niemcy) odkrył promienie X (roengenowskie).
1900 – M. K. L. Planck (Niemcy) wyprowadził wzór matematyczny opisujący promieniowanie ciała czarnego.
1905 – A. Einstein (Niemcy, Szwajcaria, USA) ogłosił szczególną teorię względności oraz teorię ruchów Browna, wyprowadził teoretycznie wzór, z którego wynika, że energia kinetyczna najszybszych fotoelektronów jest proporcjonalna do częstotliwości drgań wyzwalającego je światła. A. Einstein wysunął też hipotezę istnienia kwantów świetlnych.
1917 – A. Einstein opublikował pracę, w której omówił zjawisko emisji spontanicznej i emisji wymuszonej oraz absorpcji promieniowania elektromagnetycznego.
1923 – A. H. Compton (USA) odkrył efekt nazwany jego imieniem (kwant rengenowski trafiając elektron oddaje mu część energii zachowując resztę.
1926 – G. N Lewis (USA) wprowadził nazwę foton zamiast nazwy kwant świetlny.
1933 – P. L. Kapica (ZSRR) i P. A. M. Dirac (Anglia) wykazali na drodze teoretycznej mozliwość powstawania wymuszonego promieniowania comptonowskiego w procensie oddziaływania elektronów z zewnętrzną falą elektromagnetyczną.
1951 – H. Motz zaproponował urządzenie (undulator) przeznaczone do generacji promieniowania świetlnego na drodze przepuszczania wiązki elektronów o wysokiej energii przez pole magnetyczne (krok w kierunku uruchomienia lasera na swobodnych elektronach).
1952 – J. R. Haynes, H. B. Briggs po raz pierwszy zaobserwowali zjawisko elektroluminescencji złącza półprzewodnikowego p-n.
1952 – A. Kastler odkrył pompowanie optyczne.
1954 – Powstały pierwsze masery (ZSRR i USA).
1957 – Powstał w Bell Telephone Laboratories pierwszy parametryczny wzmacniacz kwantowy.
1959 – Praca N. G. Basowa, B. M. Wuła oraz J. M. Popowa (ZSRR) uzasadniająca teoretycznie ideę laserów półprzewodnikowych.
1960 – T. H. Maiman zbudował w USA w laboratorium Hughes Research Aircraft Company Malibu pierwszy laser rubinowy oraz otrzymał generację światła spójnego.
1961 – A. F. Forrester wykorzystał laser do celów łączności.
1961 – E. Snitzer zbudował pierwszy laser na szkle neodymowym generujący promieniowanie o długości fali 1,06 µm.
1962 – L. F. Johnson i współpracownicy zbudowali laser ciągłego działania na ciele stałym.
1962 – M. I. Nathan i współpracownicy IBM (USA) urochomili pierwszy laser połprzewodnikowy naarsenku galu.
1963 – H. G. Heard urochomił laser azotowy generujący promieniowanie o długości fali 0,337 µm.
1964 – Przyznanie nagrody Nobla w dziedzinie fizyki N. G. Basowowi i A. M. Prochorowowi z ZSRR oraz C. H. Townesowi z USA za prace, które legły u podstaw powstania elektroniki kwantowej i doprowadziły do zbudowania maserów i laserów.
1964 – C. K. N. Patel (ur. Indie, fizyk USA) Z BTL zbudował laser na CO2.
1965 – J. Y. Y. Kasper i G. C. Pimental urochomili pierwszy laser chemiczny na molekułach HCL.
1966 – Otrzymano sprawność generacji w laserze YAG:Nd na poziomie 30% przy temperaturze ośrodka aktywnego 77 K.
1966 – P. P. Sorokin, J. R. Lankard z IBM (USA) oraz F. P. Schäfer i W. Schmidt (RFN) uruchomili pierwsze lasery barwnikowe.
1966 – T. F. Deutsch otrzymał generację laserową poprzez inicjowanie reakcji chemicznej za pomocą wyładowania elektrycznego.
1969 – Mc Donald z Korad Department (USA) zbudował laser rubinowy dużej mocy (laser księżycowy).
1969 – I. Hayashi i M. Panish z Bell Telephone Laboratory (USA) uruchomili wielozłączowy laser półprzewodnikowy generujący promieniowanie w temperaturze pokojowej.
1972 – Otrzymanie generacji z laserów chemicznych wykorzystujących mieszaninę gazów o wysokim ciśnieniu.
1974 – R. A. Gerber i współpracownicy uzyskali po raz pierwszy z lasera HF energię 2,3 kJ w impulsie 35 ns.
1974 – G. J. Linford i współpracownicy w USA zbudowali laser kseonowy o długości rezonatora 30 km.
1975 – K. J. Fuji i współpracownicy zbudowali laser wytwarzający światło białe.
1975 – W Lawrence Livermore Laboratory (USA) zbudowano jednokanałowy laser dużej mocy o nazwie Cyclop, generujący impulsy o mocy ok. 1 TW.
1976 – K. J. Witte i współpracownicy z Instytutu Maxa Plancka (RFN) zbudowali laser jodowy Asterix o mocy 1012 W w impulsie 0,5 ns.
1976 – W uniwersytecie w Osaka (Japonia) zbudowano jednokanałowy system laserowy dużej mocy na CO2 o nazwie Lekko-I (ok. 50 GW)
1977 – W Centre d'Etudes de Limeil (Francja) zbudowano ośmiokanałowy system laserowy dużej mocy (ok. 6 TW) na szkle neodymowym o nazwie Octal.
1979 – J. G. Eden współpracownicy z Naval Research Laboratory (USA) uzyskali generację laserową w XeF wzbudzonym wiązką protonów o energii 200 keV w mieszaninie Ar+Xe+HF3.
1980 – W laboratorium energetyki laserowej na Uniwersytecie Rochester (USA) zbudowano dwudziestoczterokanałowy system laserowy dużej mocy (ok. 12 TW) na szkle neodymowym o nazwie Omega.
1981 – W Centrum Uzbrojenia Marynarki w China Lake (California - USA) przeprowadzono nieudaną próbę uszkodzenia w powietrzu za pomocą lasera układu naprowadzającego pocisku typu AIM-9L Si-dewinder.
1982 – Z. A. Yasa i M. Amer z Bell Telephone Laboratory (USA) uzyskali generację laserową czasie trwania impulsów 3 x 10-14 s (30 femtosekund).
1982 – W Lawrence Livermore National Laboratory (USA) zbudowano dwukanałowy system laserowy dużej mocy (ok. 25 TW) na szkle noedymowym o nazwie Novette.
1983 – W Uniwersytecie Osaka (Japonia) zbudowano dwunastokanałowy system laserowy dużej mocy (ok. 50 TW) na szkle neodymowym o nazwie Gekko XII, przeznaczony do badań w zakresie syntezy termojądrowej.
1984 – W Lawrence Livermore Laboratory (USA) zbudowano system laserowy dużej mocy (ok. 120 TW) na szkle neodymowym o nazwie Nova.
1985 – W czerwcu w USA przy uzyciu wahadłowca Discovery przeprowadzono próbę z bronią laserową w ramach programu gwiezdnych wojen.
1985 – 17 września przeprowadzono w USA udaną próbę zestrzelenia z terenu Hawajów za pomocą lasera lecącej rakiety.
Historia Laserów